Getekend (Mario Demesmaeker)
Lotte gaat na een periode van revalidatie terug naar school, een nieuwe school, een nieuwe klas. Haar gezicht is getekend door brandwonden. Vrijwel meteen wordt ze gespot door de grootste pestkop van de klas. Nu is het aan Lotte om sterker te worden: sterker dan de pestkop, sterker dan haar herinnering aan die fatale dag waarop ze getekend werd voor de rest van haar leven. Ze ontdekt dat er velen in de klas een geheim dragen. Het is Lotte die deze ontrafelt en steeds op zoek gaat naar een nieuw evenwicht waarbij ze trouw probeert te blijven aan haar innerlijke waarden. Ze krijgt de steun van enkele jongens uit de klas en daar hoort Tibo bij, de knapste jongen.
Het boek speelt zich af in de winter, kort na de kerstvakantie. Het beschrijft het tumulte leven van een klas met een pestproblematiek. In die context rekent het hoofdpersonage af met haar angsten en traint haar weerbaarheid nu ze levenslang getekend is door brandwonden.
Getekend kan ik moeilijk een boek noemen dat me tekende.
De verhaallijnen zijn dun en doorzichtig. Er zit weinig ritme in het boek. Als er een wending volgt - klassiek geplaatst op 2/3de van de tekst - dan volgt er even een interessant dynamisch moment, daarna is het voorbij: het boek is uit. Maar niet zonder het angeltje dat nog even verwijst naar de emotioneel gekwetste antagonist en de wijze les: 'We koesteren goede gevoelens voor de hele wereld.' Ik had bijna een revolver boven gehaald. Het verhaal is gebouwd op een succesformule maar gaat jammer genoeg ook niet veel verder dan dat. De emotie wordt geprikkeld en de personages zijn archetypisch in hun rol. Er is het zwakke onschuldige meisje dat tegenover de weerbare stoute pestkop staat.
Door deze oppervlakkigheid wordt ook het thema in een bedenkelijke positie geplaatst.
De brandwonden van het hoofdpersonage zijn inzet om het verhalende conflict uit te werken. Maar dit had evengoed eczeem kunnen zijn. De inwisselbaarheid van het onderwerp toont aan dat dit enkel dient om de nodige gevoelens op te wekken. De informatie die er verstrekt wordt krijgt een romantisch karakter dat straffer is dan de dagelijkse realiteit verdragen kan. Ik denk maar aan het gebruik van de slaappillen en de pijngrens die er beschreven wordt.
Ik vraag me af hoe een kind dat werkelijk getekend is door brandwonden dit boek zou ontvangen. Is het samenbrengen van enkele sterke verhaalcomponenten voldoende om het geheel te verantwoorden? Mocht het de bedoeling zijn dat het pestthema centraal staat, plaats dan de cliffhanger uit de ontknoping vooraan in het boek en maak de weg ernaar toe pittig. Want pesten is in de gegeven context cru en realistisch. Het vraagt om een sterke vertelling.
