Bioscoopbezoek
De afbeeldinggalerij is leeg.
Cinenema Zuid
20 december 2013
La grande bellezza
Paolo Sorrentino
Jep Gamabardella is auteur van 1 bekroond literair werk. Nu hij 65 jaar geworden is bekijkt hij het mondaine jetsetleven waarin hij vertoeft door de bril van een gans leven en schat hij de waarde van dat leven in.
Tussen het feestgedruis van het mondaine cocaïne snuivende Italië door, hoor je de melancholie van de schrijver. Met zijn bedwelmende stem is hij in staat elke ballon van illusie rustig en precies te doorprikken. In de façade van de nacht blijft hij opvallende nuchter en to the point met een brede lach.
'La grande bellezza' wist me beetje bij beetje te overtuigen. Het eerste half uur was het enkel de klank die naar me toekwam en me kon bereiken. Het was de muziek in al zijn extremen en de stemkleur van het hoofdpersonage dat me voedde. De film kent een afstandelijke montage, iets waarvan ik houd. Maar de beeldcontrasten waren - vooral bij aanvang- te opvallend en iets te doorzichtig, iets te mooi esthetisch Italiaans met pracht en praal naast elkaar geplaatst. Ik miste de ruwe kant aan zachte zijde. Zag ik daar niet Passolini die het Italiaanse stads- en buitenleven zo mooi weet te bezingen? En natuurlijk La dolce Vita van Fellini? Ondanks deze allusies bleef in de eerste helft van de film het inhoudelijke verlangen, de stilte tussen de beelden, onvervuld.
De stem en de aparte verschijning van het hoofdpersonage Jep kon mijn aandacht houden. Langzaam liet ik me door hem meevoeren. Ik werd meegezogen telkens een nevenpersonage zich door hem liet ontmaskeren. Jep blijft immer nuchter: wie slim wil doen of doordacht krijgt een koude douche. Het triviale leven doorspekt van oppervlakkige praatjes, is een overlevingsstrategie om niet geconfronteerd te worden met de eigen leugen, zo stelt hij. Dus pleit Jep ervoor die spiegel de ander niet voor te houden, enkel als erom gevraagd wordt. Op zo'n momenten is hij meedogenloos.
Eens deze inhoudelijke lijn zich sterker begint af te tekenen, wint de beeldmontage aan kracht. De hele film verintensifieert. We zien Jep wandelen tussen de verheven locaties van Rome waar zustertjes zich wijden aan het hemelse, waar hij zijn poëtische geest voedt met de verfijndheid. We zien de nachtelijke partyscene waar de dansende upperclass op zoek is naar de extase van de onderbuik, waar 'de lach' straalt van Jeps gezicht en waar cocaïne het redmiddel is voor alle anderen die het niet kunnen zonder. En dan introduceert Jep een paaldanseres als gezelschapsdame in de upper class jetsetwereld. Eindelijk komt er een verbinding tot stand die de verschillende verhaalelementen uit de film bij elkaar doet komen. Nu ben ik echt betrokken, er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Alle maskers vallen af, ook dat van het hoofdpersonage. Jeps muze is gestorven. Ze was zijn eerste grote liefde en inspireerde hem voor zijn bekroonde literaire werk. Zijn hele literaire oeuvre bestaat uit 1 boek. Nu haar dood zich opdringt, maakt Jep zich van haar los en hij besluit een nieuw boek te schrijven. Op zoek naar pure schoonheid ontrafelt hij het geheim van de paaldanseres die misschien meer over schoonheid weet dan al degene die zich artistiek voelen in het jetset partygedruis. Deze danseres kan als enige de trukendoos van Jep doorzien in het theater van de high society. En Jep doorziet de truuk die achter de liefde van zijn muze schuilging. Het is tijd voor een nieuw boek.
'La grande bellezza' is een op en top Italiaanse film met een heerlijk thema.
'La grande bellezza' kreeg 4 sterren in Knack Focus. Ik geef hem er graag 3.
