Elsie en Mairi - Ivan Petrus Adriaenssens
"Elsie en Mairi" is de eerste graphic novel die ik las van Ivan Petrus Adriaenssens.
Eerder verscheen al van hem "Afspraak in Nieuwpoort" en intussen wordt er gewerkt aan een derde graphic novel in een reeks die de Eerste Wereldoorlog als thema kent.
De novel is opvallend realistisch. De decors zijn waarheidsgtrouw en zeer gedetailleerd weergegeven. Het verhaal baseert zich op historische feiten: het dagboek van Elsie en Mairi. Deze avontuurlijke dames kwamen op vrijwillige basis uit Engeland naar België om als verpleegster te werken tijdens WOI. In Engeland maakt op dat moment het feminisme furore. Het personage Edith Mitton, zet dit luik in de kijker. Als schrijfster verwerkt zij de dagboekfragmenten van Elsie en Mairi tot een roman. De mannen in haar directe omgeving zien dit meer als een vrouwelijke gril die niet serieus te nemen is.
Deze graphic novel wordt gevolgd door een uitgebreide epiloog waar het historische kader verder wordt toegelicht. Daaropvolgend is er nog een kort nawoord van Ivan Petrus Adriaenssens zelf die feit en fictie uit zijn graphic novel toelicht. Het zijn extra's die het werk interessant maken om met studenten uit de tweede graad te bespreken. Het zeer toegankelijke stripverhaal maakt de epiloog die erop volgt verteerbaar. In die optiek is dit geheel dan ook een zeer geslaagd.
Beeldend is de graphic novel eerder klassiek opgebouwd en de stijl is aangepast aan de oorlogssfeer. Zo hebben de vertelkaders de vorm van een notabriefje aangenomen alsof het post betreft die recht van het front tot bij de lezer komt. Dagboekfragmenten van de hoofdpersonages en extra duiding van de auteur lopen hier door elkaar. De kleuren zijn sober en grauw. Elke prent uit het stripverhaal staat in een kader, op hier en daar een uitzondering na. Het zijn deze uitzonderingen die voor dynamiek zorgen in de bladindeling en de focus van het verhaal even verlegt van het kleine verhaal: Elsie en Mairi, naar een groter geheel. Deze ingreep gebeurt bijvoorbeeld om de impact van de gasaanvallen in beeld te brengen. Je ziet Elsie en Mairi schuilen, de beeldkaders zijn dicht bij elkaar geplaatst en op de bladspiegel blijft nog voldoende plaats over om een doods beeld te schilderen op de achtergrond, begeleid met het woord: gedaan.
Wat me niet overtuigt is de expressie van de hoofdpersonages. Zo gedetailleerd en integer de decors en de gelaatsexpressie van de figuranten worden uitgewerkt, zo vlak blijven deze bij de hoofdfiguren. Natuurlijk worden er grootse emoties getekend, maar deze leunen in hun uitwerking aan bij de stijl van de mangastrip: extreem grote ogen, vlakke wangen, grote mondstand. De lichaamshouding van de hoofd- en nevenpersonages komt dan weer houterig over, alsof de tekenaar hiervoor niet over eenzelfde vakmanschap beschikt als hij voor de rest toont. Jammer. Deze kanttekeningen leveren een nogal opvallende stijlbreuk op in de strip.
