De woorden van zijn vingers (Marian de Smet)
Rembrandt studeert aan de universiteit in Leuven. Hij is doof. Clara studeert aan de kunsthumaniora in Leuven. Ze speelt cello. Op de trein ontmoeten ze elkaar. Ze scannen elkaar. Het feit dat Clara doventaal spreekt omdat ze een doof broertje heeft, opent perspectieven. Maar Rembrandts voorgeschiedenis wis je niet zomaar uit. Het is een onmogelijke liefde. Hij zit opgesloten in onverteerde bikkelharde pijn. Zij speelt met de trilling van muziek die losweekt wat is verhard. Het onvermijdelijke van Liefde is de nietsontziende confrontatie met het Leven.
De song Chasing Cars in het boek verwijst naar een release van Snow Petrol in 2006. Het boek is uitgekomen in 2008. Het verhaal speelt zich af tussen adolescenten die op kamers zitten in Leuven. Daarnaast kom je meer te weten over het gezinsleven van de hoofdpersonages en zijn er de flashbacks naar hun kindertijd. Mondjesmaat krijgen we een verklaring voor de verscheurdheid in de relatie tussen Rembrandt en Clara. Clara komt uit een welgesteld evenwichtig gezin. Een warm nest met ouders die mooie posities bekleden op de sociale ladder. Rembrandt is het resultaat van een vakantieliefde. Zijn moeder heeft amper scholing gehad en is niet in staat in te schatten wat Rembrandt werkelijk nodig heeft. Overleven is in zijn gezin de kern.
Het is haast onmogelijk om bij bespreking van dit boek afstandelijk te blijven. Ik vraag me af of het moet. Is het niet de eenvoudige oprechtheid in het verhaal dat het boek zijn kracht schenkt? Ik ben een Lemmeling geweest. En hoewel de ontkenning op de loer ligt, voel ik me aangesproken. Het is de weeë, melancholische geur die uit het boek naar voor komt die het instituut typeert. Ook de strenge hand. Het is het kader waarin Clara's liefde zich een weg naar buiten weet te wringen. En het klopt met de realiteit tot en met het roken door de dakramen, de beschrijving van de vuilbakken en het gevecht om een goede piano in de studio's waar wriemelende handen meer te doen hebben dan muziek spelen alleen. Even realistisch komt het verhaal van Rembrandt aan. De details ontzien geen waarheid. De auteur weet te stoppen waar de boodschap is aangekomen. Meer is niet nodig.
De roman is actueel en door zijn setting beladen van romantiek. De auteur kiest ervoor per hoofdstuk te wisselen tussen de leefwereld van Rembrandt en Clara. Ze wisselt tussen de verschillende locaties en tussen het verleden en heden. Alles valt mooi georkestreerd in elkaar. Het boek kent weinig verrassing maar dat hoeft ook niet. Het verhaal gaat de waarheid niet uit de weg. Het is om die reden dat het mijn appreciatie kent.
Ik kan het niet laten, ik voeg een nummer toe dat de ongepolijste jongen die doof is, zou kunnen sieren. Even ben ik weer het tienermeisje dat in boekjes plakt (wat vandaag blog en website heet). Op deze basis die onbetrouwbaar is maar trouw aan mezelf, beslis ik: dit is een aangenaam boek voor romantieke tieners die de zindering zoeken in de krochten van een hedendaagse samenleving.
