Othello (Shakespeare) verteld door de ogen van de jaloerse vaandeldrager is een mooie maar ook een teleurstellende voorstelling. De oorzaak? Beeldend is Azen prachtig!
De versmelting van het tweedimensionale filmbeeld in het driedimensionale decor doen je in een tangosalon wanen: muziek, dans en rookmachine incluis. Hoge spiegels blijken deuren te zijn, een luik naar de wereld ‘daarachter’. Cameraregistraties werpen hun blik naar de krochten van de ziel van ieder personage, een knipoog naar de ‘film noir’ is soms niet ver. Het beeld heeft alles, daarin dwarrelen de muzikale woorden van de acteurs maar dunnetjes neer.
De taalkundig knap geconstrueerde poëzie van Dimitri Leue wordt zielloos door zoveel emotie in het beeld. De grap blijft behouden, maar de acteurs lopen vast in hun rol die enkel nog uit 'vorm en zinnen' lijkt te bestaan. Gelukkig keert dit als het majestueuze paleis zijn grandeur ruilt voor een eenvoudiger decor. Wanneer falen, dood en het gif van jaloezie de drijfveren stuurt, vult het gehavende kostuum en het mooi ingeleefde spel van de acteurs het podium met ruimte, veel ruimte, voor de poëtische woorden die je naar binnen trekken, midden in het drama.
In meesterlijke eenvoud komt het schrijverschap van Dimitri Leue tot zijn recht: zinnen gebouwd uit 3 woorden, de grap van de man die slim wil praten met een uitgevonden taal, het zijn keuzes die vragen om een minimalistische benadering.
Treffen doet de voorstelling zeker. De zuivere liefde wordt gezocht in de figuur van Desdemona. Haar val wordt uitgesteld tot op het einde, wanneer ze een man verkiest van vlees en bloed en Jago’s jaloerse honger stilt. Heeft het publiek medelijden met Desdemona, zoals Dimitri Leue beweert? Persoonlijk vond ik haar eerder een linke vrouw.
