De Morgen 28/12/2013 :: Veer

Startpagina > Theaterbezoek > Azen > De Morgen 28/12/2013

Speel Vogel

De Morgen - 28 Dec. 2013

Pagina 30

Hij won de Wablieft-prijs voor duidelijke taal, en daarmee volgt hij Vincent Kompany op. Om aandacht zit die laatste niet verlegen,

en Dimitri Leue bij deze ook niet meer. 'Mijn stukken moeten mensen goesting doen krijgen in het zwaardere werk.'

Wat hij zich nog herinnert van dit jaar? Niet veel. Stof in de longen misschien, wegens verbouwingen in het huis. En de stappen van

het jongste kind, omdat hij via zijn kinderen zelf alles opnieuw leert kennen. "Een kind vertraagt het leven. Heel fijn." Hij leeft niet

zo in het verleden, maar het jaar is goed geweest, zegt hij. 'De diepte van het dal', dat maakte hij slechts mee op het toneel. Met die

voorstelling, over depressie, stond Dimitri Leue (39) dit jaar in de schijnwerpers. En ook hiermee: de Wablieft-prijs die hij won voor

heel zijn werk.De Wablieft-prijs bekroont iemand die 'duidelijke taal gebruikt om informatie voor iedereen toegankelijk te maken'.

Valt dat te rijmen met theater maken? En met uw toch poëtische teksten?Dimitri Leue: "Ik speel met woorden, ik probeer een woord

te pakken op zijn twee of drie betekenissen. Volgens mij deed Herman de Coninck dat ook, en bij hem heet dat toch poëzie. De grens

is soms dun, maar op toneel probeer ik met gewone woorden, die iedereen kent, toch andere dingen te zeggen, en mensen te doen

nadenken over zaken waarover ze normaal niet nadenken."Ik probeer al jaren andere mensen dan het reguliere theaterpubliek in de

zaal te krijgen, en daarom heb ik die prijs gekregen. Omdat ik onderwerpen voor een breed publiek breng, en hen zo over de drempel

van het theater help."Is dat dan nog kunst, zullen sommigen zich afvragen."Het is niet mijn doel om kunst te maken. Iemand die wel dat

doel heeft, vind ik raar. Ik neem de woorden van Dora Van der Groen (van wie Leue les kreeg in het Conservatorium van Antwerpen,

smu) ter harte. Zij zei: 'Theater maken is een ambacht.' En dat klopt. Stukken maken en produceren, dat is mijn beroep, en dat wil

ik gewoon goed uitoefenen."Als kind wilde ik altijd clown worden, en de mensen laten lachen. Maar toen ik op een gegeven moment

moest huilen terwijl ik in de zaal zat, wist ik: dit wil ik ook. Ik wil toveren met emoties, met de lach en de traan. Ik wil de mensen

andere werelden leren kennen en meenemen op een reis die ze anders nooit zouden maken. Als je dat dan kunst noemt, graag, maar

ik zal mij nooit een kunstenaar noemen. Hoogstens een 'theatermaker'. Dat is de beste omschrijving van de job. Acteren, regisseren

en schrijven: in dat woord zit het allemaal."Met De diepte van het dal hebben we ongeveer 25.000 mensen bereikt. Daarvan hebben

misschien twintig mensen achteraf een ernstig gesprek gehad over depressie. Maar dan zijn het er toch twintig geweest. Dat vind ik heel

belangrijk."Weet je, mijn stukken moeten mensen goesting doen krijgen in meer theater. Ik beschouw mijn werk als een opstapje naar

het zwaardere werk."Dat is wel heel bescheiden, u zo ten dienste stellen van het 'echte' werk."Bescheiden? Dat weet ik niet. Misschien

is het wel arrogant. Ik heb wel een ongelooflijk belangrijke functie, hé. Als je door mijn Azen (zijn bewerking van Shakespeares Othello)

naar Macbeth van Guy Cassiers kunt gaan, dan is dat toch fantastisch? Ik beschouw dat 'zwaardere' theater ook niet als beter, wel als

moeilijker. Omdat zulke stukken ervan uitgaan dat je de theatertaal al kent. Ik leer de mensen net die taal kennen."En u geeft ze ook

een boodschap mee: uw stukken gaan over ecologie, dementie, depressie en de multiculturele maatschappij."Als je niks te zeggen hebt,

moet je niet op een podium gaan staan. Je kunt het dan wel schoon verpakken, er wat kak aan hangen en het kunst noemen, maar

je hebt nog altijd niks te zeggen."In het begin was ik ervan overtuigd dat alles van mijn stukken uit mijzelf moest komen. Dat waren

stukken over twijfel, verliefdheid, jaloezie. Ik vond mijn inspiratie toen bij de dagboeken van Leonard Nolens. Of bij Paul Auster, die

ook altijd over zichzelf schrijft. Maar ik ben blij dat ik daarna een nieuwe weg ben ingeslagen, en ook stukken maak over de wereld

rondom mij."Heet dat volwassen worden?"Ik heb ooit gezegd dat ik niet volwassen wilde worden, maar die periode is voorbij. Ik heb

geen drang meer om kind te blijven of mijn ouderdom weg te steken. Aan de andere kant: er wordt mij soms een Peter Pansyndroom

toegedicht, en dat klopt ook wel. Ik speel graag. Of het nu toneel, een gezelschapsspel of sport is. Bij mijn collega's zoek ik ook graag

speelvogels op. Ernstige acteurs, daar heb ik moeite mee. 'Neem jezelf toch niet zo serieus', denk ik dan. Vergis je niet, onder acteurs

wordt er wel wat gelachen met 'de kunstenaar'. Sterallures horen niet thuis in deze wereld, vind ik."U zit deze week ook in Zijn er nog

kroketten?, een komische panelquiz op VTM. Twee jaar geleden zei u in een interview dat u enkel nog tv-werk zou aannemen waar

u achter staat. Hier staat u dus achter?"Ja. Ten eerste omdat we aan het verbouwen zijn. Ten tweede omdat het door deMENSEN is

gemaakt, hetzelfde redactieteam als dat van Mag ik u kussen? en Een laatste groet, met wie ik heel graag samenwerk. Ten derde: Jonas

Van Geel presenteert en ik mis hem in mijn leven. We zijn samen op tournee gegaan met Dodo klein en Tegen de lamp, en dat was

fantastisch."Ten vierde: de show loopt maar een week. Het wordt niet het nieuwe Blokken. Ten vijfde: het is niet echt een quiz. De quiz

is maar de kapstok om de onzin aan op te hangen. En ten zesde, maar dat wist ik nog niet toen ik 'ja' zei: ik kan eindelijk eens met de

geweldige Nathalie Meskens samenwerken. Zo'n humor dat die vrouw heeft, dat ben ik nog maar weinig tegengekomen. Nathalie is

een vent in een prachtig vrouwenlichaam."Waar ik wel bang voor ben, is dat ze me niet meer zullen vragen als serieuze acteur omdat ik

met zo veel onzin op tv kom."Dan had u misschien toch 'nee' moeten zeggen tegen de kroketten."Maar ik heb daarnet de eerste reden

toch verteld? Bovendien: als ik daar nu nog iets aan wil doen, moet ik tien jaar van tv wegblijven. Het blijft een innerlijke strijd. Tussen

entertainment aan de ene kant, en aan de andere kant toneel, waar ik meer diepgang in kwijt kan. Nu ja, een strijd. Eigenlijk is dat

gevecht allang beslecht."In februari herneemt Dimitri Leue Azen uit 2001 (naar Shakespeares Othello), maar nu in een tangoversie,

www.hetpaleis.be

SOFIE MULDERS