Romeo en Julia

Hetpaleis
zaterdag 9 november 2013

Romeo en Julia

tekst: William Shakespeare
bewerking en regie: Simon De Vos

Hoe stil kan een theaterzaal zijn? Geen woord, geen geluid, geen gehik, geen gesnik. Ingehouden, de ganse zaal, het ganse stuk. Het zinderde, dat was alles.

Dit is alles, de hele bespreking. Natuurlijk is er het ritme van de voorstelling, de tekst, het spel, het inzetten van decorelementen, de actualisering, de jonge getrainde lichamen van gedreven acteurs om te bespreken. De universaliteit van het thema dat weer helemaal aanspreekt door de aanpak van Simon De Vos.
Maar dit alles doe ik niet vooraleer ik de essentie van theater heb aangehaald: luister naar de zaal en je weet het.

De tekst van Shakespeare is ontmanteld. En zo hoort het. Dit theaterstuk is weer helemaal in haar essentie geplaatst. Door enkel de verhaallijn te behouden en krachtige poëtische zinnen te weerhouden weet De Vos zowel het thema als Shakespeare trouw te zijn. Het geweld tussen Montecchi's en Capuletti's wordt geweld anno 2013. Probleemgebieden in Palestina, Israël, Syrië,... zijn voelbaar aanwezig. VN resoluties nooit veraf. Twee zuilen op het podium vertegenwoordigen twee kampen. Romeo en Julia als potentiële brug. Herkenbaarheid is in deze voorstelling een troef. En zo hoort het. De onderdrukking van twee jonge geliefden in een wereld vol vergeldingsacties en onopgevolgde verdragen. Het trotseren van de familie-eer. Het vuur spat uit deze jonge acteurs die zich in hun beheerste kwetsbaarheid tonen. Ik kies ervoor het veelgelezen woord: naïef, niet te gebruiken. 'Pure oprechtheid en een ongewapende ziel kijken soms met meer helderheid de wereld in.' Nooit is deze voorstelling dweperig. En zo hoort het. Het ritme is in de choreografie vastgelegd. De muziek bepaalt de stemming. De acteurs neuriën de emotionele lading. Dit bepaalt de ontwikkeling van het verhaal. De dramatische wendingen zitten niet in de tekst, wel in de ervaring en het gebeuren. En zo hoort het. Ik lees dat woorden op acteursmaat geschreven werden, verstaanbaar voor een jong publiek. Allicht is dit zo, maar mooier dan de tekstkwaliteit is de wijze waarop de woorden gesproken worden. Dagdagelijkse driften talig doorspekt met 17de eeuwse poëzie. Het gaat moeiteloos in elkaar over. En zo hoort het. Een zaal doen spreken door ze te laten zwijgen. Een mooier compliment bestaat er niet. Voor de laatste maal schrijf ik: zo hoort het. Het publiek kon dit verstaan.

(c) Kurt Van der Elst